Heimwee naar thuis

Het regent. Ik kijk uit het raam van de yurt en kijk in het witte niks, mist tussen de groene bomen. Ook van binnen voel ik me weeïg, onrustig. Er is een enorme aandrang op om te reflecteren op dit hele emigratie en community-building proces. Bijna een jaar geleden begonnen we op dit land. Wat waren we opgetogen blij met het vooruitzicht van een thuis. Ik kan me de regen van vorige winter zelfs nauwelijks herinneren terwijl er toen ook heel wat gevallen is. De basics, een groot bed! een bank! een oven! voerden de boventoon (lees Land gevonden!). Hoe anders voelt het nu, een jaar later..

De diepere lagen krijgen ruimte om aan de oppervlakte te komen. Ik voel me unheimisch. Ik had wel verwacht dat ik m’n geliefden hier zou missen en zoom heel wat af. Maar dit voelt als een nog existentiëlere laag. Ik voel me ontheemd en afgesloten van m’n levenstroom in dit nieuwe land dat niet het mijne is. Alsof er geen wortels de grond in gaan en dus ook niet raken aan de wortels van de mensen in het dorp, aan die van de andere gezinnen verderop op hun quinta’s, of aan die van de jonge generatie Portugezen in Porto. M’n tentakels zoeken in het witte niks naar connectie maar voelen niks. 

Heimwee

Het is niet dat we hier alleen zijn. Ik denk dat de weken dat we alleen op het land waren op twee handen te tellen zijn. De rest van de tijd waren er vrienden, familie of bezoekers en zelfs woonden er 6 maanden lieve vrienden op ons land in hun caravan. En de eerste 6 maanden gooide ik vol enthousiasme overal lijntjes uit en vond ik een vrouwengroep, dansavonden in Porto, een fijn alternatief schooltje voor Ronja gerund door Portugezen.

Maar het gaat over iets diepers, het ‘web’ om me heen. Een gevoel van verbondenheid omdat je in eenzelfde context leeft. De weg weten, dezelfde taal spreken. Weten dat je kan uitreiken, weten waar en dat je gezamenlijke ervaringen kunt beleven. Zoals de verbondenheid van samen iets vieren. Bij het zomerfeest in het dorp hier kenden we de muziek niet en de taal niet genoeg om praatjes te maken. En op de herdenking van de revolutie hier voelde ik geen relatie tot de blijdschap over de bevrijding.

De keren dat ik met Ronja op Schiphol uitstapte en in de trein in een volle coupee vol kletsende studenten zat juichte m’n hart. Wat zijn de mensen open hier! Ik zou met iedereen een praatje kunnen maken. En in Zutphen waar ik ben opgegroeid was m’n hele dag goed als ik een kort gesprekje in de bio supermarkt had met mensen die ik van vroeger ken. Waarom voelde dat zo heerlijk, als een warme deken? Is dat dan cultuur? Ingebed zijn? Dat ik heel erg hou van me thuis voelen?

Terug bij af

Heimwee, ja natuurlijk. ‘Dat heeft iedereen die emigreert’ en ‘dat blijft hoor, hoort er gewoon bij’ hoor ik veel en dat irriteert me dan. Misschien omdat ik me dan niet ontmoet voel, mijn unieke ervaring niet kan delen. 

Want langzaamaan realiseer ik me dat deze hele ontwrichting me weer oog in oog brengt met een jong stuk van mij dat heeeel graag verbinding wil maar het ook heel spannend vindt om uit te reiken. Word ik wel geaccepteerd, vinden ze me leuk genoeg om nog een keer af te willen spreken? Jarenlang was ik zo verlegen, durfde ik niet gewoon een vraag te stellen aan de ander. En oh wat was het een enorme verademing en een gigantisch kado toen ik leerde om MET die onzekerheid toch in contact te gaan (thank you Venwoude). Van het stille meisje veranderde ik in een groepsmens, die soms zelfs de spil leek en het makkelijkste over haar gevoelens kon delen. 

En nu ben ik weer terug bij af, onthand door de taal, en onzeker over wie er vriendjes wil worden. De mensen die geïnteresseerd zijn in onze community komen, en gaan weer. Waren we niet leuk genoeg? Hebben we het niet goed aangepakt?  Het voelt kwetsbaar om zo het ijkpunt te zijn. Logisch dat m’n ego er absoluut geen zin in heeft om die ongemakkelijke gevoelens weer opnieuw te ervaren. Dus denkt de mind: hup terug naar Nederland. Daar is alles wat je zo zorgvuldig hebt opgebouwd en waar ik me wel bij voel. Vrienden bij wie ik me veilig en gezien voel, workshops en trainingen die me vervullen, m’n familie voor wie m’n hart steeds meer open is, vieringen waar ik blij van word. Van daaruit kan ik groeien. Hier heb ik het gevoel dat ik stil sta. 

Thuis

Maar langzaam begin ik me te realiseren dat de groei misschien zit in, opnieuw, dit kwetsbare stukje in mezelf liefdevol te ontvangen. Dat meisje dat het zooo spannend vindt of ze er wel bij hoort. Alleen ikzelf kan haar echt thuis brengen, omarmen in mezelf. Als de mensen daarbuiten dat moeten doen blijf ik me ‘needy’ en afhankelijk voelen. Terwijl er na een goede huilbui met mezelf juist een soort rust komt. Ik voel me nog steeds wel alleen, maar met acceptatie dat dit stuk bij mij hoort in dit leven. En meer compassie voor ons mensen, dat iedereen zo’n kwetsbaar stukje met zich meedraagt. Als ik dit innerlijk werk blijf doen, dan kan het nog steeds zo zijn dat ik weer naar Nederland wil. Maar niet als oplossing voor dat knagende gevoel vanbinnen.

Deze winter komen we een paar maanden naar Nederland om het uit te proberen. Hoe dat dan weer voelt, terug in de georganiseerde wereld zonder water van de bron. Even alle ideeën over het ideale leven in Portugal met binnen een jaar een community van gelijkgezinden loslaten…Gelukkig wel met community life in Nederland! want ons tinyhouse heeft een plekje bij Zomerlicht gevonden waar we heel blij mee zijn.

Facebook

Twitter

Google

Pinterest

Email

Print