Afscheid van Eywa

Vijf weken geleden hebben we ons kleine meisje begraven. Zes maanden heeft ze in m’n buik gezeten en toen opeens is ze weer terug gegaan naar waar ze vandaan kwam.  Wat een verdriet… we hadden haar zo graag hier ontvangen op aarde, ons nestje was warm en helemaal klaar.

Die bewuste zaterdagochtend in september ging ik eindelijk voor het eerst naar zwangerschapsyoga. Ik had net toegegeven dat het met de bootcamp aan zee nu wel genoeg was. De yoga was fijn, maar erna voelde ik me opeens verdrietig. Geen idee waarom. Pas ’s avonds realiseerde ik me: ‘Ik heb de hele dag nog niks gevoeld in m’n buik…’. En dat was raar. Want de dagen ervoor was het juist een drukte van jewelste daar beneden.

We hebben het nog een paar dagen aangekeken. Misschien moest ze even bijkomen van al die salto’s die ze de dagen ervoor had gemaakt. Aan het ergste scenario wilden we niet denken. Maar toen we toch een echo lieten maken bleek dat het hartje niet meer klopte. Totaal onverwachts was alles opeens anders. 

De dagen daarna zaten we voor ons huisje op de camping in Zoeterwoude in de verte te staren en stroomden de tranen. We voelden haar in de wind, zagen haar in de vlucht overtrekkende ganzen, voelden haar in een zonnestraal die door de wolken viel. Nog dicht bij, maar toch niet meer bij ons. 

Vooral als we het aan onze dierbaren vertelden kwam het steeds weer opnieuw binnen. Ze is er echt niet meer… ze komt ook niet meer terug. Blijkbaar hoefde haar pad niet verder te gaan. Daar kon ik vrede mee hebben. Maar dat ik haar nooit als mens zal leren kennen, dat verteert me van binnen. Ik wil weten hoe ze geweest zou zijn…  wat de kleur van haar ogen was, hoe ze er uit zou hebben gezien als meisje, hoe ze was geweest als mens. Precies zij, dit mensje dat ik zes maanden in mijn buik heb gevoeld. Niemand anders.

Alles ging anders, maar precies zoals het moest gaan

De twee weken daarna zijn de meest intense dagen geweest van m’n leven. Aan de ene kant was er het intense verdriet en de angst voor de bevalling. Ik keek sowieso al op tegen de pijn en oncontroleerbaarheid van het baren. En met een doodgeboorte in het vooruitzicht helemaal. Maar geheel onverwacht was er die eerste dagen ook een enorme puurheid. Alles wat niet essentie was viel even weg en wat over bleef was puur voelen en weten vanuit m’n buik. Elke volgende stap ontvouwde zich vanzelf bij mij van binnen zo lang ik niet met m’n hoofd ging invullen. Ik heb nog nooit zo in het NU geleefd als deze afgelopen weken. 

We besloten eerst een tijdje te wachten of mijn lijf vanzelf weeën zou gaan produceren zodat ik alsnog thuis kon bevallen. Dat wilde ik zo graag want bevallen in een klinische ziekenhuisomgeving was steeds een schrikbeeld geweest, en nu helemaal. Maar onze holistisch verloskundige had ook al gezegd dat het weken tot zelfs maanden zou kunnen duren. Toen er na een week nog geen beweging te bespeuren viel, begon ik te voelen dat het belangrijker voor me was om de bevalling niet te lang meer uit te stellen dan dat het thuis moest gebeuren. Ik wilde mijn meisje zien. Hoeveel pijn het ook zou doen, ik wist intuïtief dat het voor mijn rouwproces belangrijk was dat ik haar aardse vorm kon zien en voelen.

Gelukkig vonden we een ziekenhuis waar we de bevalling helemaal zelf konden doen met onze eigen verloskundige in één van de kraamsuites daar. We mochten zelfs een bevalbad meenemen. Alleen de wee-opwekkers moesten door het ziekenhuis gegeven worden. Twee weken na die bewegingsloze dag was het voor mij het juiste moment. We namen schapenvachtjes mee en hingen doeken over alle medische apparaten. Ik had drie shots van de wee-opwekkers nodig om m’n lijf in bevalmodus te krijgen. Na een intense dag van weeën opvangen ben ik ‘s avonds bevallen van een klein mini-meisje.

En inderdaad kreeg het verdriet een totaal andere kleur na de bevalling. Op het moment dat ze tevoorschijn kwam kon ik alleen maar enorme opluchting en liefde voelen. Toen Yannick haar voorzichtig op mijn buik legde vlamde de liefde en trots voor dit wezentje door m’n hele lijf. Ik moest lachen en huilen tegelijk, mijn meisje! Zo klein, maar helemaal compleet. Ik dacht: ik moet nu waarschijnlijk ook verdrietig zijn, maar de moederhormonen maakten nu even de dienst uit. 

Ze voelde zo licht en krachtig tegelijk. Daarom hebben we haar Eywa genoemd (zeg Ewa). De naam voor de verbindende kracht in de Na’vi gemeenschap uit de film Avatar. Eywa zorgt voor balans en harmonie tussen alle levende wezens en de natuur. En zo heeft zij ons ook iets gebracht, wat we nu nog niet in alle volte kunnen overzien.

Een gat op mijn borst

Het grote verdriet kwam toen we thuis waren. We hadden haar bij ons, maar ze moest in water blijven. Alles in mij wilde haar warm tegen me aan houden, maar dat kon niet. Het voelt bijna letterlijk alsof er een gat op m’n borst is achtergelaten. Er is zoveel liefde, ik wil zorgen, zorgen, zorgen, maar kan dat niet aan haar geven. Ook nu, vijf weken later, voel ik dat nog steeds. Ik word regelmatig boos en gefrustreerd als ik mensen hoor die helemaal in de flow zijn. Want mijn flow is me ontnomen.

Toch heb ik mezelf verbaasd hoe ik deze totaal onverwachtse schok heb kunnen doorleven. Ik ben zo dankbaar voor de afgelopen jaren dat ik  geoefend heb met het toelaten van gevoelens en onderscheid heb leren maken in mijn innerlijke wereld. Door deze gebeurtenis realiseer ik me nog meer hoe veel het uitmaakt hoe je betekenis geeft aan de dingen die op je pad komen.

Waar ik dankbaar voor ben

Geen moment heb ik tijdens de zwangerschap de angst gevoeld dat er iets mis zou kunnen gaan. Bewust heb ik me daar niet mee bezig gehouden. We hebben geen echo’s laten maken zo lang er geen aanleiding voor was. En daar ben ik nog steeds blij om. Als er al eerder iets was ontdekt was ik me waarschijnlijk zorgen gaan maken. Daar had zowel ik als t kleintje in mijn buik  last van gehad. Als ik terug denk aan mijn zwangerschap krijg ik een glimlach op m’n gezicht: wat hebben we het goed gehad samen he liefje… Ik voelde me licht en een stuk minder gecompliceerd dan gewoonlijk. Die ervaring koester ik. 

We hebben allebei een groot vertrouwen dat Eywa ons met deze ervaring iets is komen brengen. Blijkbaar was dit haar pad, en ook het onze. In die zin ervoer ik geen weerstand tegen dat dit gebeurde. Wat maakt dat een verschil. Dat heeft het verdriet veel lichter gemaakt. Het voelde heel puur; het kon gewoon stromen dat ik haar miste, dat ik haar zo graag had ontmoet, maar zonder schuldgevoel dat ik iets anders had moeten doen. Blijkbaar is het idee dat ik iets beter had kunnen (en dus moeten) doen wat mijn zorgen normaal zo zwaar maakt. Dat was er nu niet. Geen gepieker. Geen ruis. 

Ik kreeg dus alsnog die snelcursus naar verlichting, alhoewel dan wel heel anders dan ik me had voorgesteld. Het heeft weer een stukje controle afgebroken. Ik kan het leven echt niet afdwingen… ook niet als ik super gezond eet, goed voor m’n lijf zorg, een warm nest creëer… ook dan gaat het leven haar eigen gang. Het klinkt misschien raar, maar dat heeft me ook gegeven dat ik dit kon accepteren. Ik had niks anders willen en kunnen doen. Dit was zo beyond my control, iets groters aan het werk. Ze had blijkbaar maar een kort ritje nodig naar aarde. Ze wilde in liefde ontvangen worden, en heeft daar ons voor uitgekozen. Wat een eer… Zij heeft liefde ontvangen, en wij ook. 

Ja, liefde was er in overvloed en de liefdevolle aandacht heeft ons veel troost gegeven.  Vooral op de moeilijke momenten. We moesten haar begraven. Dat voelde zo tegenstrijdig, om het lijfje dat ik tegen me aan wilde houden en warm houden in de koude grond te moeten stoppen… Gelukkig vonden we een mooi plekje in het bos op een natuurbegraafplaats, niet tussen zware grafzerken.

We hebben haar de ochtend van de begrafenis huilend uit de bak met water gehaald waar ze in zat. Met al onze aandacht hebben we haar in doeken gewikkeld en warm ingepakt. Met als laatste een zelfgebreide wollen sjaal en een engel om haar tijdens haar reis te begeleiden. Langzaam kwam ik tot rust en wist ik; het is goed. Dit lijfje mag terug naar de aarde. En zij is terug naar de hemel, een lichtend sterretje dat altijd verbonden met ons blijft. Hoe verdrietig ook, doordat we dit moment alle aandacht en liefde gaven,  kreeg het waarde. Daardoor kon ik het dragen. Ik kan nu aan die dag en aan haar terugdenken met warmte en liefde in m’n hart.

Verdriet: van puur tot rauw tot rouw

Die acceptatie van dat deze ervaring op ons pad is gekomen en op zielsniveau een betekenis heeft, voelt als de bedding waarin ik ook het aardse rauwe verdriet kan ontvangen. Dat komt nu in de weken erna pas in volle hevigheid naar boven.  De begrafenis is achter de rug, zij is terug naar de hemel, en ik ben hier. Met lege handen. Alles in mij wil voor mijn kleine meisje zorgen. Dat is waar ik me op ingesteld had en waar m’n hormonen ook naartoe willen. Het is het enige wat ik wil. In al het andere heb ik geen zin. 

Frustratie verlamt me dan van binnen. Wat nu? Fysiek voel ik me steeds beter en kom ik steeds in de verleiding te denken dat ik wel weer wat kan. Maar emotioneel ben ik bezet. M’n spanningsboog voor andere dingen is kort. Zodra ik te lang met iets anders bezig bent komt er stemmetje omhoog: en Eywa dan? Dan moet het weer over haar gaan. Als ik de komende maanden van leegte voor me zie kan ik overvallen worden door een gevoel van leegte en nutteloosheid. Geen kindje om voor te zorgen, geen zin in iets anders. 

Totdat een vriend zei: maar dit is nu jouw werk. Rouwen. En zijn met deze pijn.  Het gemis voelen van waar ik zo naar verlangde. Dat is precies wat je nu te doen hebt. Wat was dat een opluchting, om het vanuit dat perspectief te kunnen zien. Ik ben in de rouw. In ieder geval tot januari. En misschien nog langer.

Moeder en ook niet

Zo krijg ik dus op geheel onverwachtse manier de situatie die ik mezelf zo vaak gewenst heb. Dat ik helemaal niks hoef.  Zo lang uit het raam mag staren als ik wil. En kom ik er achter dat dat ook helemaal niet zo makkelijk is; aanwezig zijn bij onrust, verdriet en frustratie (niet voor niks dat ik altijd zo’n drukke agenda had waarschijnlijk…). Maar zo vertragen helpt me wel om te voelen wat voor me klopt. Gewoonlijk heeft m’n hoofd daar geen geduld voor. Die wil het al eerder weten, gaat vooruit denken en strategieën uitstippelen. Allemaal luchtkastelen die ook zo weer omver geblazen kunnen worden van buitenaf omdat er nog geen innerlijk weten aan ten grondslag lag. Ik krijg nu een glimp van hoe het kan zijn als ik dat hoofd niet per se volg.

Het is me inmiddels dus wel duidelijk dat deze ervaring me op een veel dieper niveau raakt dan de plaatjes die m’n hoofd had bedacht dat goed voor me zouden zijn. Ik wilde gewoon moeder worden. Maar nooit bedacht dat dat ook op deze manier zou kunnen… ik zou bijna tegen het universum willen zeggen: “Now you’re stretching it!“. Maar ik kies er toch voor om te vertrouwen dat dit een betekenis heeft in ons leven die zich langzaam steeds verder zal ontvouwen. Lieve Eywa, dank je wel voor alle liefde die je met ons hebt gedeeld.

Facebook

Twitter

Google

Pinterest

Email

Print