Zwanger! De snelste weg naar verlichting

Ik ben op weg naar verlichting. Althans, als ik mijn coach mag geloven. Als er iets is wat je als vrouw totaal in de overgave en in het NU brengt, dan is het wel zwanger zijn. En dat ben ik!

Vier en een halve maand nu. Op de helft dus al! En niet zo maar, want jeetje, wat wilde ik dat al lang. Maar ik moest er eerst nog echt in geloven dat ik het zou kunnen en wat te bieden heb als moeder. Daar had ik vier jaar persoonlijke ontwikkeling op Venwoude voor nodig.

Bewust zwanger

Een jaar geleden voelde ik me er klaar voor (inmiddels 38…). Ik heb het vertrouwen ontwikkeld dat fouten maken er bij hoort. Dat het belangrijker is om je kind te leren om met pijn en teleurstelling om te gaan, dan om het te voorkomen. Nog steeds makkelijker gezegd dan gedaan, maar ergens zit dat weten nu in mij. Vervolgens moest ook Yannick nog wat werk verzetten om ja te kunnen zeggen.  ‘Ja’ om zich voor de rest van z’n leven te verbinden met een kind en met mij (in welke vorm dat ook wordt).  He did it!

En toen moest het nog gebeuren

Ging dus ook niet vanzelf! Had ik stiekem wel verwacht. Ik was al een jaar extra gezond aan het eten met lekker veel goeie vetten en vetoplosbare vitaminen (K, D, A, kom ik in een volgende post nog op terug), extra donkergroene groenten voor het foliumzuur.  En m’n darmen waren weer op orde. Ik was er klaar voor! Bovendien: we willen het zo graag en bieden zo’n fijn nest, welke ziel wil daar nou niet in vallen?! Ja, een beetje hoogmoedig. Ik denk toch vaak dat ik alles kan controleren door heel erg m’n best te doen. Daarom ben ik ook zo blij dat het een half jaar heeft geduurd.

In dat halve jaar zijn er heel wat momenten van angst en frustratie langsgekomen. Vooral als de menstruatie te laat kwam, maar dan toch na drie dagen overtijd dat stipje bloed op m’n wc papiertje. Angstgedachtes dat het misschien helemaal niet meer zou komen (ik ben immers al 39). Dat het misschien toch niet mijn pad is (dat ik juist moet leren om alleen te zijn). Dat ik het te graag wilde (die weer, had ik ook toen ik een relatie wilde).

Nieuw leven ontvangen is ultiem niet af te dwingen

Ook al heb je alles gedaan wat je kan doen.

De enige optie is Overgave aan het universum.

De opmerking van mijn (antroposofische) huisarts was daarin een keerpunt. Ze zei: jullie kunnen het wel graag willen en er klaar voor zijn, maar dit is iets van drie mensen. De kinderziel heeft ook z’n tijd nodig en zal pas komen als het moment ook voor hem/haar klopt. Dat raakte me. Ik was zo met mezelf bezig geweest realiseerde ik me. Steeds maar druk maken dat ik nog niet ontspannen of zen genoeg was… Yannick zei op een gegeven moment de legendarische woorden: jeetje, zo veel spanning om te moeten ontspannen! Toen drong het tot me door: ik kan me zelf voorbereiden maar daarna is het loslaten. Vertrouwen dat het komt als het de bedoeling is. Op het moment dat het de bedoeling is. Wat mooi eigenlijk…. Vanuit dat (spirituele) perspectief klopt het altijd. Hoe het ook loopt. Dat helpt mij om milder te zijn naar mezelf en het leven, minder te vechten tegen hoe het is. Het heeft me doen voelen wat het woord ‘GRACE’ betekent.

Baarmoeder therapie op een Thais eiland

Op een gegeven moment na 6 maanden van precies op het goeie moment vrijen en zelfs weekendjes weg rond de ovulatie plannen, was ik er toch weer van overtuigd dat mijn baarmoeder ontspanning nodig had. Hele specifieke ontspanning. Tropische ontspanning. Toen een vriendin vroeg of ik mee ging naar een dansfestival op Koh chang, een eilandje voor de Thaise kust, zeiden al mijn cellen, ja!!! Maar zo simpel vond ik het niet om die keus te maken. Ik moest door een hele hoop oude conditionering heen dat je niet zomaar voor je plezier midden in het jaar 10 dagen weg gaat. En zeker niet als je daarvoor zo ver moet vliegen (wat doe je de aarde daar mee aan?). Ik heb het toch gedaan. Wat heb ik genoten van niks hoeven, een dagelijkse dosis van twee verse kokosnoten, nachtelijke zwemsessies in het licht van de maan en dansen op het strand….

Het weekend nadat ik terug was, is het gebeurd. Bevrucht. Er was een ziel die bij ons wilde komen. Wat een geluk!

Cravings en overgave

Toen was het dus zo ver. Heel onwerkelijk. Ik kon het bijna niet geloven. Ik schaamde me dat ik niet meteen uitgelaten blij was. Ik voelde nog niks aan m’n lijf, en kon het alleen maar met m’n hoofd bedenken. Na een paar weken ging ik het eindelijk merken aan m’n eet-cravings. Die waren opeens nogal dwingend. Zo niet te zeggen onontkoombaar. Waardoor ik me op een avond terugvond op Utrecht Centraal met een HEMA rookworst in m’n hand, die ik een beetje schichtig de trein in smokkelde om maar door niemand betrapt te worden… Rookworsten zijn nou niet persé datgene wat je als zwangere vrouw echt moet eten. Maar toegeven aan die interne verlangens doet me eerlijk gezegd heel goed. Het strenge is er even af. Ik kwam er opeens achter dat het een optie is om een bakje aardbeien in één keer leeg te eten. Zat gewoon niet in m’n systeem, want dat is een luxe product, duur, daar doe je zuinig mee. Nu niet meer, wat een bevrijding! Zou dit nou die verlichting zijn?!

Dat nog niet. Maar ik merk wel dat er op wonderlijke wijze meer rust en vertrouwen in me is neergedaald. Alsof mijn onderbuikgevoelens beter werken nu daar een nieuw leventje groeit. Ik weet heel goed wat ik niet wil en maak me niet zo druk als nog niet duidelijk is wat dan wel.  Dat is al een hele verlichting voor iemand die altijd alles wil weten en vastleggen.

De echte (ok, tijdelijke) verlichting schijnt vooral vlak voor en na de bevalling te gebeuren. Alles vraagt dan van je om je over te geven. Totaal in het nu te zijn, in overgave met hoe het is. Wat zou ik dat graag willen…  nog 20 weken te gaan. Ik hou jullie op de hoogte van mijn vorderingen.

Update oktober 2019: mijn zwangerschap liep tot ons grote verdriet heel anders af dan verwacht. Lees: Afscheid van Eywa.

Maar nu eerst: taart! Of je nou iets te vieren hebt of niet, deze vegan Bosbessen sinaasappel cheesecake met alleen maar gezonde ingrediënten mag altijd. En helemaal niet zo ingewikkeld om te maken.

Facebook

Twitter

Google

Pinterest

Email

Print