Natuurlijk bevallen: (no) pressure

Er zit weer een kindje in m’n buik. Superblij ben ik en nog maar vier weken te gaan. Ik kan niet wachten tot we het kindje in onze armen hebben en in de ogen kunnen kijken. Dat is wat ik zo gemist heb bij Eywa. De eigenheid van dit kindje, deze unieke ziel, mogen ontdekken en stimuleren, dat is wat mijn hart wil. En liefde geven. Heeeeel veel liefde.

Maar voor het zo ver is moet ik nog wel eerst even bevallen (en dan het liefst een natuurlijke bevalling). En dat roept van alles op. Ongeduld en blijde verwachting, maar ook angst voor de pijn en ja, zelfs faalangst. Transformatie faalangst noem ik ’t maar. Ik weet dat het heel mooi kan zijn als ik in de overgave kom. Maar wat als dat niet lukt? Overgave kan je niet ‘doen’, dat kan ik niet oefenen of voorbereiden, bah. Of toch wel?

Transformatie faalangst

Het voelt voor mij alsof bevallen een soort emotionele fuik is. Niet alleen het kindje moet ergens doorheen, ik als moeder ook. Een flessenhals die steeds smaller wordt en waar je onherroepelijk met je angsten en patronen geconfronteerd wordt. En, het allerergste, waar geen uitweg is. Je moet door. Het kindje moet er immers uit.

Ik moet terugdenken aan een moment in een training een paar jaar geleden waar ik nog steeds schaamrood van op m’n wangen voel. We moesten ons door een denkbeeldig geboortekanaal werken, gevormd door de mede-cursisten. Die zouden ook flink wat weerstand bieden was de opdracht. Zodra ik dat hoorde spande mijn lijf zich aan en voelde ik m’n bewustzijn vernauwen. ‘Ik moet zorgen dat ik er doorheen kom’ was het enige waar ik nog aan kon denken.

Dus heb ik me als een gek door dat geboortekanaal gewerkt. Toen ik er door was vroeg de trainer: ‘Hoe is het met je? Wat voel je?’ Ik had geen idee. Niks. Om me heen zag ik andere cursisten shaken, huilen, euforisch zijn. Maar ik was veel te druk bezig geweest om maar niet te blijven steken (falen!) om ook maar iets te voelen tijdens de reis. Oeps. Ik had het wel ‘goed’ gedaan, maar toch de boot helemaal gemist.

Van angst naar vrouwenkracht

Voila, mijn diepste negatieve overtuiging: ik moet goed presteren om geliefd te worden door anderen en contact te verdienen. En ook nu voel ik diezelfde verkramping weer: een deel van mij is zo bang dat ik vast kom te zitten, de pijn te erg vind, op wil geven. En daarmee ‘faal’, want ik ben toch een bodyworker, ik moet dit kunnen. Wat zullen anderen wel niet denken als het mij niet lukt om op een natuurlijke manier te bevallen? Dan val ik uit de gratie.

Waarom hoor ik zo weinig vrouwen over die worsteling met zichzelf en de angsten die ze hebben uitgestaan tijdens de bevalling? Achteraf overheerst natuurlijk de blijdschap dat het kindje er is en hoor je over een bevalling misschien hoogstens dat het wel even pittig was. Maar ik wil horen over die momenten dat je het even helemaal niet meer weet, fucking boos bent op de wereld, en dan… wat gebeurt er dan waardoor die magische vrouwenkracht opeens gaat stromen? Ik hoop het jullie over een paar maanden te kunnen vertellen.

Een paar inzichten hebben mij de afgelopen weken al gevonden. Inzichten die me terug brengen naar het weten dat er méér is dan alleen de angst. Ik heb er tekeningen bij gemaakt die mij er tijdens de bevalling hopelijk aan zullen herinneren. Ik deel ze hier graag met jullie.

De kracht van de baarmoeder

Natuurlijk, de baarmoeder is de plek waar het kindje groeit en die gaat samentrekken om het kindje naar buiten te werken. Maar er zit een hele kosmische en spirituele dimensie aan de baarmoeder waar we als vrouwen (en mannen) niet meer vanzelfsprekend toegang toe hebben. Ik in ieder geval niet. Ik wist voordat ik zwanger werd nauwelijks waar m’n baarmoeder zat in m’n lijf.

Een paar maanden geleden ben ik begonnen met baarmoeder meditaties. Er ging een wereld voor me open. Wat een power, wat een weten zit daar diep in mijn buik verscholen. Niet per sé mooi, nee eerder rauw. Grommend, kreunend, vaak als een oude wijze vrouw, laat ze haar wijsheid horen. Een oerkracht die niet alleen uit mijn eigen baarmoeder maar uit de collectieve baarmoeder van de aarde lijkt te komen.

Het voelt voor mij alsof de baarmoeder me zowel de verbinding met het hogere, met de kosmos laat voelen, als die met de aarde. Het menselijke lijden, het ploeteren in de modder. Maar bovenal, het weten dat je niet alleen bent. Dat ik via mijn baarmoeder verbonden ben met generaties van vrouwen voor mij, en lichtwezens die er zijn om me te ondersteunen. Dit gaat me denk ik enorm helpen bij de bevalling. Het voelt alsof de connectie met mijn baarmoeder me de innerlijke zekerheid geeft die ik altijd (buiten mezelf) heb gezocht. 

Geluid maken is één van de beste manieren om contact te maken met die oerkracht. Ook tijdens de bevalling. Het haalt je uit je hoofd haalt en brengt je in je lijf, naar je intuïtie. Je keel en mond zijn energetisch ook sterk verbonden met je bekkengebied. Als je spanning hebt rond je keel, zal de yoni zich minder makkelijk openen. Lekker zingen (of schreeuwen) dus tijdens die bevalling.

Vertrouwen op het pad van ons kindje

Ik besprak mijn angsten voor de bevalling met m’n coach en zij vroeg me: ‘Wat is voor jou belangrijk als je je de bevalling voorstelt?’ Het eerste wat ik zei was: ‘Dat ik connectie maak met het kindje en kan voelen dat we het samen doen’. Zodra ik het zei voelde ik iets shiften in m’n energie; ik zakte af naar beneden en voelde de enorme liefde in m’n hart voor dat kleine wezentje in m’n buik. Oh ja, het gaat helemaal niet om mij!

Dat besef bracht me in één keer weer in m’n ruimere bewustzijn, uit m’n nauwe angstbewustzijn. Het gaat over het pad van dit kindje. Die bepaalt wanneer het zijn/haar tijd is om te komen. Hoe dat proces zal verlopen is precies wat nodig is voor het pad van dit kindje, en voor mijn pad als moeder. Daar mag ik op vertrouwen. Dat is hetzelfde vertrouwen dat me zo geholpen heeft om het heen-gaan van Eywa te accepteren als haar pad en daarmee een plek te geven.

Natuurlijke beval setting

Ik wil graag thuis bevallen in een bad. Dit voelt voor mij heel logisch en vooral ook het fijnst voor het kindje om in een natuurlijke omgeving op aarde te komen. Maar het blijkt ook de beste manier te zijn om te zorgen dat je bevalling ontspannen kan verlopen.

Kijk, die baarmoedermond die zich zo gigantisch moet openen is een kringspier. Net als je anus en je vagina. Wat heb je nodig om lekker te kunnen poepen? Of om je helemaal over te kunnen geven aan een vrij-partij? Privacy, rust, geborgen sfeer, geen afleiding of moeilijke vragen die je naar je hoofd brengen. En dat is dus precies wat er ook voor een bevalling nodig is. Niet echt de setting die je over het algemeen in een ziekenhuis aantreft met onbekende mensen om je heen, tl-verlichting, medische apparaten en keuzes over pijnstilling, inknippen etc. De baarmoeder reflecteert precies of er nog spanning in je is en zal dan moeilijker openen. Waardoor er meer medische ingrepen nodig zijn dan thuis het geval zou zijn geweest. 

Dus ik hoop dat het me gegeven is om hier thuis te bevallen. De setting is nog natuurlijker geworden dan ik in eerste instantie in gedachte had, want het bevalbad past niet in ons tiny house, dus staat er nu een jacuzzi buiten in het gras, met uitzicht over de weilanden. Het voelt alsof alle elementen aanwezig zijn om me te ondersteunen: water om te verzachten, lucht om me verbonden te voelen, aarde om m’n weerstand aan te geven, vuur (van de houtkachel) om m’n kracht te voeden. En support van m’n partner en community buren. Nu maar hopen dat ik me niet geremd voel om m’n oerkreten te schreeuwen als het een mooie lentedag is vol met wandelaars en picknicks in de wei voor ons huisje…

De wijsheid van mijn lichaam vertrouwen

Een paar weken geleden toen de angst me nog in z’n greep had wilde ik me op de best mogelijke manier voorbereiden op de bevalling. Een cursus hypnobirthing, haptonomie sessies, misschien ook nog wat info van spinning babies meepakken en de doula met de meeste ervaring vinden. Yannick vond het maar niks al die drukte (hij had zo al vertrouwen in me). En ook het universum deed een duit in het zakje: ik kon die doula niet vinden, de haptonomen mochten niet werken, het stroomde allemaal niet.

Vertwijfeld vroeg ik aan mijn vroedvrouw of zij dacht dat ik nog iets van voorbereiding nodig had. ‘Nee joh’, zei ze. ‘Jij bent al zo verbonden met het kindje en je lichaam, die gaan je echt wel vertellen wat nodig is als het zo ver is. Al die methodes geven je alleen maar plaatjes van hoe het zou moeten gaan.’ Ik wist dat ze gelijk had. Voor mij zou het alleen maar contra productief werken als ik weer een ideaalbeeld zou maken in m’n hoofd. Dat zou me afleiden van het vertrouwen in de signalen van mijn eigen lichaam. Bovendien is echt elke bevalling anders. Ook bij dezelfde moeder kan het de ene keer gepaard gaan met oerkreten en bij het volgende kind een stille meditatieve reis zijn.

Inmiddels ben ik dus zo ver dat ik geloof dat ik kan vertrouwen op de wijsheid van mijn lichaam als ik maar zorg dat ik me op m’n gemak voel en niet word afgeleid. Ik heb nu ook de juiste doula gevonden. Iemand die geen doula is. Maar die wel precies kan aanvoelen wat er in het moment nodig is en daar naar handelt.

Zoals het gaat, is het goed

Ik ben er klaar voor. Denk ik. Mijn belangrijkste affirmatie voor de bevalling is: hoe het ook gaat, het is goed. Ook de weerstand, het niet meer weten en op willen geven mogen er zijn. Ik ontvang mezelf en ons kindje, met alles.

Facebook

Twitter

Google

Pinterest

Email

Print