Samenwonen. Mijn slaapkamergeheimen

Sinds twee maanden woon ik samen met m’n lief Yannick. Mijn eerste keer. Terwijl ik al 38 ben. Ik heb lang getwijfeld of samenwonen überhaupt wel een goed idee is. Het lijkt het beste recept om de spanning uit je relatie te halen als je elke avond naast elkaar in bed kruipt en dagelijkse gewoontes het gesprek gaan bepalen. En ja hoor, ik was nog niet ingetrokken of het geharrewar over eigen ruimte begon al.

We hebben namelijk twee kamers waar we kunnen slapen. Hij wil slapen in de kamer die compleet verduisterd is en tot nu toe zijn slaapkamer was. Ik wil slapen in de kamer waar het raam open kan en ik de meeuwen hoor en de nachtwind langs m’n gezicht voel strijken. We waren er al weken voor mijn verhuizing over bezig en konden niet tot een besluit komen. Dus sliep ik de eerste week bij hem in zijn kamer.

Maar dat zat me toch niet helemaal lekker. Het is mijn default modus om me aan te passen om de harmonie te bewaren. Niet iets waar ik trots op ben, maar helaas ook niet meer te ontkennen. Dat is ook de reden dat samenwonen me tot nu toe geen goed idee leek. Voor ik het weet ben ik mezelf constant aan het aanpassen en heb ik geen idee meer wat ik zelf eigenlijk wil. Ik heb relaties dan ook jarenlang als een mijnenveld ervaren. Constant op m’n qui viven om maar niet in een explosie of angstig gebied terecht te komen. Dat kostte me flink wat energie en ik vond het leven regelmatig gewoon “ongelofelijk zwaaaaar”.

Samenwonen oefenen met 14 mensen tegelijk

Tot ik twee jaar geleden in een community en trainingscentrum ging wonen (Venwoude) waar ze zeggen: bewust samenleven is de ultieme katalysator voor je persoonlijke ontwikkeling. Botsingen met anderen? Yes, interessant! Juist als het even niet vanzelf gaat, is er vanalles over jezelf te ontdekken. Door te schuren word je steeds helderder over wat voor jou belangrijk is. Net als bij een diamant. Dat klonk best aantrekkelijk… Dus ging ik daar wonen, samen met 14 anderen in een villa. Dag in dag uit elkaar spiegelen. Soms zelfs een kamer delen.

Er ging daar een wereld voor me open. Als ik er voor kies om relaties als oefenpad te zien, wordt samen leven opeens naast verdomde ingewikkeld ook verdomde interessant. Dan kan ik bewust dingen uitproberen, die soms goed uitpakken en soms ook niet. Dat is dan juist de bedoeling. Emoties hebben een boodschap, ook (juist!) de ongemakkelijke gevoelens zoals pijn of boosheid. Ze zijn een richtingaanwijzer voor dingen die voor mij belangrijk zijn, omdat ze er op dat moment juist even niet zijn. Dat is een perspectief dat mijn leven een stuk levendiger en lichter maakt. Vera Hellaman heeft om die reden zelfs een hele emotie encyclopedie ontwikkeld die binnenkort te koop is.

“Via emoties spreekt ons diepere zelf tot ons. Emoties zijn onderdeel van ons manifestatiegereedschap. Ze geven ons informatie die ons helpt een leven te creëren dat afgestemd is op wie we werkelijk zijn…” (Vera Helleman)

Ik kwam er achter dat het me enorm veel levensenergie oplevert als ik helemaal eerlijk ben over wat ik graag zou willen. En dat vervolgens ook uitspreek. Ik ben de enige die kan zorgen dat die verlangens werkelijkheid worden; door ze expliciet te maken. In plaats van te verwachten dat de ander ze wel zal oppikken en gaat vervullen… Iets wat ik ook heel goed ken: “Ja maar dat was toch duidelijk dat ik daar naar verlangde?!” Daarnaast merkte ik ook dat het verbinding geeft als de mensen die belangrijk voor mij zijn erkennen wat voor mij belangrijk is. Dat werkt als een tierelier voor mijn zin in leven. En met wie zou ik dat liever doen dan met de man waar ik het meest van hou?!

In een intieme relatie kan je je diepste pijnpunten helen

Precies. Samenwonen dus! Mooie momenten delen, samen wakker worden, ik koken jij afwassen, spontaan in de auto springen. Maar ook: je elke dag tot elkaar verhouden, ook als je het even niet meer weet of grumpy bent. Pfff, het zal geen gemakkelijke weg zijn. Want bij je liefdespartner heb je ook het meeste te verliezen. En gaan die vervelende patronen die ik eigenlijk niet wil, het hardste aan. Maar dat is dus ook een kans om die kanten die je het liefst in de schaduw houdt, toe te laten. Het is vooral de weerstand tegen die schaduwkanten die het leven zwaar maken.

Ik spreek uit ervaring. Ik was enorm goed in mooie plaatjes maken door succesvol te zijn en alles te kunnen. Hoge cijfers, veel discipline, alles goed voorbereiden, alles doen om maar een ‘flater’ te voorkomen. Ik wil al mijn tekortkomingen het liefst zo snel mogelijk ’transformeren’. Daarom raakte de zin van Jeff Foster me ook zo die ik vorige week las:

“Thoughts and feelings are not mistakes, and they are not asking to be HEALED. They are asking to be HELD, here, now, lightly, in the loving arms of present awareness…” (Jeff Foster)

Aha, ik hoef dus niet elke keer als een gek aan het werk om een negatieve emotie snel te transformeren voordat de ander ze gezien heeft… Gekend worden in wie ik ten diepste bent, onder de laagjes vernis en mooimakerij, maakt dat ik niks meer hoef ‘hoog te houden’. En dat scheelt een hoop energie kan ik je vertellen…

Maar hoe is het nu met die slaapkamers afgelopen?

Mooie woorden, maar ondertussen waren we er nog steeds niet over uit wat de slaapkamer zou worden. Tot opeens, een week na mijn intrek, het leven met z’n eigen oplossing bleek te komen. Op een avond had ik behoefte om in de open-raam-kamer te slapen die inmiddels mijn meditatie kamer was geworden. Ik voelde me kwetsbaar, nog niet helemaal thuis in m’n nieuwe huis en verlangde naar geborgenheid. Ik had er een lekker holletje van gemaakt voor mezelf, kaarsjes aan, glaasje water klaargezet. En ook een ooglapje neergelegd voor als het ‘s ochtends licht zou worden. Ik vroeg enigszins gespannen aan Yannick of hij ‘bij mij’ kwam slapen. Zijn antwoord had ik niet verwacht. “Mmm, ja, het ziet er wel erg uitnodigend uit, dat kan ik niet weigeren liefie…”. En dus sliepen we daar.

De volgende dag maakte hij mij lekker voor ‘zijn’ kamer en maakte er een spelletje van om het zo aantrekkelijk mogelijk te maken. En zo gaat het sindsdien organisch op en neer en hebben we gewoon twee slaapkamers. Een uitnodiging aan onszelf om elke dag te voelen wat voor elk van ons klopt. Soms is dat niet hetzelfde en slapen we apart. Als ik het idee loslaat dat dat betekent dat het niet goed gaat tussen ons, is dat prima af en toe. Samen wonen door trouw te blijven aan mezelf. Daar ligt de combinatie van verbinding en innerlijke waardigheid die ik steeds zoek en me zo levend doet voelen.

Hoe doe jij dat met eigen ruimte?

Slaap jij altijd samen? Voel je je vrij om je slaapvoorkeuren uit te spreken? Hoe doe je het als je behoefte hebt aan eigen ruimte? Of hoe kom jij aan je intimiteit als je geen relatie hebt? Ik ben benieuwd… er zijn vast nog meer creatieve oplossingen in het slaapkamer-gebied :-).

Facebook

Twitter

Google

Pinterest

Email

Print