Interview met Dennis Nolte, de nieuwe SRV-man
Laat je verse voornemens inblikken, toon je flaters in het Gala der mislukkingen of trek een kunstsnack uit de automatiek. Dat en nog veel meer kan bij de VIPbus die wekelijks door de provincie Utrecht tourt. Ondernemer Dennis heeft de voormalige SRV- groentenwagen omgetoverd tot een hippe lounge vol Very Inspiring People, places, project, philosophies. Zijn doel: mensen inspireren om hun droom te realiseren.
Niet alleen maar dromen dus, maar doen. De VIPbus helpt om een vorm te vinden en laat een spoor van projecten achter. Dennis: ’Veel mensen lopen met een idee in hun hoofd rond, maar weten niet waar ze moeten beginnen. Door mensen in een andere context te plaatsen wil ik ze aan het denken zetten.’ Hij is er van overtuigd dat context bepaalt hoe mensen zich gedragen. De agenda van de VIPbus staat dan ook vol met mooie contexten. Ontbijten tussen de koeien, een 3 gedachtengangen inspiratiediner of een pyjamaparty voorleesavond. Dennis kwam tot de ontdekking dat de bus zelf ook als een magneet werkt: ‘Het is een aanleiding voor contact. Het trekt creatieve mensen naar me toe. Dat vind ik geweldig. Ik spaar mensen. Markante mensen, gekke mensen.’ Dennis’ rol is om die mensen met elkaar te verbinden. ‘Ik ben niet zo van het helpen. Wat ik doe is ik help creëren.’
Peentjes zweten
De bus is voor Dennis zelf een alibi geworden om volop te leven en dingen uit te proberen: ‘De eerste keer dat ik ging rijden met die bus heb ik echt peentjes gezweet. Ik ben niet echt een lefgozer. Tien meter is best lang als je dat nog nooit hebt gedaan. En parkeren deden we ook wel eens waar het niet mag. Maar niemand wordt echt boos omdat de vorm leuk is. Door de VIPbus verleg ik mijn grenzen.’ Hij is inmiddels goede vrienden met de ANWB, al die keren aan de kant van de weg. Vroeger zou hij in de stress zijn geschoten, nu is het onderdeel van het avontuur. Problemen leiden tot ervaringen. ‘Een keer waren we op weg naar een aspergediner toen de motor het begaf. Uiteindelijk hebben die mannen van de ANWB ons met zwaailichten naar de boer gesleept en hebben vrolijk meegegeten.’Slapeloze nachten door boomhut
Dennis’ enthousiasme is aanstekelijk. Waarschijnlijk één van zijn belangrijkste handelsmerken. ‘Ik vind het geweldig als mensen hun eigen ideeën realiseren. Het gebeurde laatst nog bij het bouwen van De Houten Stad in een stuk bos van een boer in Montfoort. Eén van de bezoeksters die meehielp met bouwen zei: mijn droom zou een boomhut zijn. Dat is een beetje uit de hand gelopen. Die boomhut hebben we gebouwd, 9 meter hoog in de boom en zij is door de burgemeester van Montfoort uitgeroepen tot loco-burgemeester van De houten stad. Nu is dat een broedplaats aan het worden voor kruisbestuiving tussen stad en platteland. En dat moet zij gaan doen. Ze heeft er drie nachten niet van geslapen. Toen heb ik tegen haar gezegd: wat is het ergste wat je kan gebeuren? Sindsdien is ze niet te houden.’ Drie jaar geleden zei zijn vriendin precies hetzelfde tegen Dennis. Hij had met vrienden bij wijze van grap die bus gekocht. Toen het serieus werd vielen de vrienden één voor één af, Dennis bleef over en moest geld investeren. In het ergste geval zou hij met straks per maand 500 euro moeten aflossen. Hij is de uitdaging aangegaan.
Liften: trekhaak gezocht
Investeren en risico’s nemen. Dat is precies wat er nodig is voor groei volgens Dennis. Hij vindt het jammer dat de meeste bedrijven en organisaties tegenwoordig kiezen voor zeker. ‘Er is weinig lef. Doe maar normaal is meer de norm dan goeie ideeën een kans geven. Jong talent gebruiken vormt een risico, daar moet je in investeren, maar het wordt daardoor wel een veel spannender proces en je geeft jonge mensen een kans.’ Zijn eigen zoektocht naar vrijheid en avontuur begon ooit ook maar met een caravan. Hij wilde eigenlijk een busje, maar dat was te duur. ‘M’n vriendin zei: dan koop je toch een caravan? Een caravan? Ik haat caravans! Voor mij symboliseert dat burgerlijkheid, niet vrijheid en avontuur. Maar uiteindelijk heb ik het wel gedaan.’ Daarna zijn ze gaan liften met een bordje ‘trekhaak gezocht’ op benzinestations. Binnen een dag waren ze op Terschelling. ‘Je moet gewoon iets proberen en niet te veel nadenken. Anders had ik dit nooit gedaan.’ Inmiddels draait de vip-bus op volle toeren. Elke maand komen er meer projecten bij die door ontmoetingen in de vip-bus zijn ontstaan. Gemeentes vragen of hij niet een project wil bedenken voor die ene achterstandswijk en bedrijven kloppen aan om meer creativiteit uit hun werknemers te halen.
