De zomer is voorbij. Buiten stroomt de regen en spoelt mn cherrytomaatjes glimmend schoon. Die jutezakken zullen binnenkort wel uit elkaar vallen. Maar hoe graag ik de zon ook zou vasthouden, toch lonkt de sfeer van de herfst ook naar me. Oude dingen mogen verdorren om ruimte te creëren voor het sluimeren van nieuwe dromen. En overdenkingen over het leven überhaupt. Letterlijk zie ik dat gebeuren in de wormencompostbak die ik net heb gebouwd; je gooit er keukenafval in, vieze restjes groenten die je niet meer nodig hebt, en na een paar maanden is de wormenpoep de mooiste, humusrijke compost geworden. Voedingsbodem voor nieuw leven.
Nu ik m’n kantoorbaan heb opgezegd en nog maar 2 dagen per week werk, merk ik meteen hoeveel er kan ontstaan in ruimte. Ik heb opeens weer veel meer
oog voor de mensen, stille hints en onverwachte dingen die op mn pad komen. Het is heerlijk om op alles in te kunnen gaan wat interessant lijkt, zonder te weten waar het me heen zal leiden. Uiteraard geeft het ook van tijd tot tijd onrust om in de soep van mogelijkheden rond te draaien zonder concrete vorm. Je kent dat vast wel, die eeuwige drang om ‘er’ al te zijn en daardoor te vergeten om de weg ernaartoe volop te beleven.
Volgens Krishnamurti is dat precies wat onze vrijheid blokkeert: ergens anders willen zijn dan je nu bent. Zodra je iets wilt zijn, ben je niet vrij meer. De kunst is om elk moment ‘gewoon’ te zien wat en wie je bent, zonder te willen veranderen. Ik geloof dat daar een diepe waarheid in schuilt. En om daar te komen heb ik nog een heeeele lange weg te gaan. Als de weg maar mooi is, t liefst een blotevoetenpad… (er is er al één in Groningen: www.blotevoetenpad.nl).
